Afgelopen week werd bekend dat de ECB de rente verlaagt van 0,5 naar 0,25 procent. ‘De rente’ betreft de rente die banken betalen voor hun leningen bij de ECB. Een spectaculair besluit. En toch ook weer niet.

Deflatie
Van alle kanten verschijnen tekenen van economisch herstel. Voorzichtig weliswaar, een dalende trend verandert niet zomaar in een stijgende. Eerst is er een fase van stabilisatie. Het zou kunnen dat de economie in die fase is terechtgekomen. Tal van indicatoren wijzen daarop. Het bericht van het CBS van vandaag is er maar één van. De ECB verlaagt echter de rente. Daarmee geeft ze het signaal af dat volgens haar herstel allerminst een feit is. Ze motiveert haar stap door te wijzen op het gevaar van deflatie. Dit duidt op pessimisme over het groeiperspectief van het eurogebied. Sterker nog, de ECB moet erg pessimistisch zijn. Met een beetje pessimisme zou ze hebben besloten het rentetarief niet te verhogen. Een verlaging echter gaat een stapje verder. Zeker als daarmee het absolute minimum voor het rentetarief in zicht komt.

Minderheid
Er is nog meer aan de hand. Er verschijnen berichten dat een significante minderheid van de Raad van Bestuur van de ECB tegen de renteverlaging heeft gestemd. Tot deze minderheid zouden de centralebankpresidenten van Duitsland, Nederland en Oostenrijk behoren. Als dat waar is, dan wil dat zeggen dat binnen de raad de neuzen niet dezelfde kant op wijzen. En dat geeft te denken. Monetair beleid moet als anker fungeren, als baken in woelig water. Juist in tijden van economische turbulentie moeten financiële markten erop kunnen vertrouwen dat monetaire beleidsmakers vastberaden koers houden. Onenigheid kunnen ze missen als kiespijn.

Muntunie
Het was natuurlijk allang bekend. Een muntunie zoals de EMU brengt voor- én nadelen met zich mee. Het belangrijkste voordeel van de EMU is de belofte van lage en stabiele inflatie. Het belangrijkste nadeel dat de eurolanden qua economische ontwikkeling steeds verder uiteen kunnen gaan lopen. Vóór de komst van de euro kon door middel van een devaluatie van de eigen valuta de economische ontwikkeling worden bijgestuurd. Met de komst van de euro is die route echter afgesneden.

Gebrek aan eensgezindheid
De ECB heeft de belofte van lage, stabiele inflatie waargemaakt. De eurolanden hebben er jarenlang van kunnen profiteren. De divergentie van economische ontwikkelingen treedt pas de laatste jaren  aan het licht. Het gebrek aan eensgezindheid binnen de ECB-raad is daar uiting van. Dit gebrek aan eensgezindheid is dus allerminst opmerkelijk. De verlaging van de rente is dat wel.